تحلیلی بر برنامه‌ریزی راهبردی فضایی سیاست های مسکن با استفاده از مدل متا-سوات (مطالعه موردی: شهر کرمانشاه)

 تأمین مسکن مناسب برای زندگی مطلوب به‌عنوان نخستین توقع جوامع از حکومت­ها مطرح و دولت­ها بسته به دیدگاه­های خود ناگزیر از توجه به مقوله تأمین مسکن بوده­اند. با توجه به ناکارآمدی رهیافت‌های ﺳﻨﺘﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ­رﯾﺰی در ﺣﻞ ﻣﻌﻀﻼت و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ به ﭘﯿﭽﯿﺪﮔﯽ روزاﻓﺰون رواﺑﻂ ﺑﯿﻦ ﻋﺮﺻﻪ­ﻫﺎی ﻓﻌﺎﻟﯿﺘﯽ، در دﻫﻪ اﺧﯿﺮ ﺑﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ روﯾﮑﺮد از برنامه‌ریزی به‌منظور رﺷﺪ اﻗﺘﺼﺎدی ﺻﺮف، برنامه­ریزی فضایی راهبردی با ارائه سیاست­های اجرایی مسکن در جهت دستیابی به عدالت اجتماعی می­تواند راهگشا باشد. این تحقیق توصیفی _تحلیلی است. بدین منظور ابتدا در مرحله جمع‌آوری داده‌ها از مطالعات اسنادی و در مرحله پیمایشی بنا به ماهیت موضوع از پرسشنامه استفاده‌ شده است. جامعه آماری تحقیق، شهر کرمانشاه است. برای آنالیز و روشنگری پرسشنامه‏ها از مدل متا سوات استفاده ‌شده است. این پژوهش بعد از شناخت مسائل و مشکلات شهر و کسب نظر از کارشناسان و متخصصان حوزه مسکن، درنهایت با اجماع نظر نخبگان به این نتیجه رسید که تأثیرگذارترین برنامه­ها، سیاست انبوه­سازی مسکن و مسکن مهر بوده است. باوجود همه اقدامات از بعد کمی، شهر کرمانشاه در دهه 90 با کمبود نزدیک به 20 هزار واحد مسکونی برای شهروندان خود روبه­رو است. ارائه تسهیلات مسکن برای گروه­های مختلف درآمدی، تشویق بخش خصوصی برای ساخت و تأمین مسکن از طریق شیوه­های صنعتی با آموزش و فرهنگ­سازی و تسهیلات مادی برای انبوه­سازان و بخش خصوصی، اجباری کردن مقررات ملی ساختمان و نظارت بهینه و برخورد قهری با متخلفان، مهم‌ترین راهبردهای این پژوهش برای برنامه­ریزی توسعه مسکن در شهر کرمانشاه است.